از اوایل قرن هجدهم تا به امروز، یک محله متعلق به چینی‌ها در لندن به چشم می‌خورد، اما این محله همیشه در بخش غربی شهر نبوده است. فلایتیو به بررسی نگاه‌های مردم به جمعیت مهاجران چینی، رشد این محله و نقش آن در هویت فرهنگی لندن پرداخته است.
برای خرید بلیط هواپیما و بلیط هواپیمایی قطر به فلایتیو مراجعه کنید.
در تاریخ ۲۴ جولای ۲۰۱۸ یک تظاهرات علیه سیاست‌های مهاجرتی در خیابان جرارد شکل گرفت. به سبب این تظاهرات، کارگران کسب‌وکارهای محله چینی‌ها در لندن برای مدت ۵ ساعت به خیابان آمدند و علیه سیاست‌های وزارت کشور اعتراض کردند. نتیجه این اعتراض‌ها مجروح شدن یک پیرزن بود.
این اتفاق مورد توجه دوربین‌ها قرار گرفت و به‌سرعت در همه‌جا پخش شد. پس از آن، انجمن محله چینی‌ها در لندن نگرانی‌های خود مبنی بر اینکه این محله هدف جست‌وجوهای ناعادلانه مهاجرتی موسوم به «حملات فیشینگ» قرار گرفته، را اعلام کرد. این حملات مربوط به زمانی هستند که مهاجران چینی و محله چینی‌ها به‌عنوان مظنون تلقی می‌شدند.
شهروندان و گردشگران لندن بسیار خوش‌شانس هستند که می‌توانند در این ابر شهر بین‌المللی، منطقه‌ای را بیابند که از نظر فرهنگی کاملا متفاوت است. محله چینی‌ها با سبک معماری سنتی خود به همراه پاگوداهای چینی و خیابان‌های تزئین‌شده با فانوس، به منطقه‌ای محبوب برای لندنی‌ها و توریست‌ها تبدیل شده است، بااین‌حال همان‌طور که می‌دانید این محله تقریبا جدید است.
جمعیتی از چینی‌ها از قرن هجدهم تا به امروز در لندن ساکن بوده‌اند و تا اوایل قرن بیستم نیز یک محله چینی در منطقه لایم‌هاوس لندن و بخش شرقی شهر ساخته شده بود. در آن زمان، اکثر افراد این گروه مردها بودند که در عرشه کشتی‌ها برای کمک به واردات کالاهای چینی به لندن کار می‌کردند. تجارت میان بریتانیای کبیر و چین از قرن هفدهم میلادی آغاز شده بود و درنتیجه، کالاهایی مانند ابریشم چینی، سفال و چای در میان طبقه مرفه بریتانیا در اوایل قرن نوزدهم رواج فراوان داشت.
هنرمندان اروپایی که متوجه محبوبیت کالاهای چینی شده بودند، شروع به کپی‌برداری از نقش و نگارهای چینی در آثار خود کردند و سبکی به نام شینوآزری یا چینی گرایی را رواج دادند. برای نمونه، شیفتگی مردم بریتانیا به سبک‌های شرقی نیز در طراحی عمارت سلطنتی برایتون پیداست.
در قرن نوزدهم، لندنی‌های بیشتری قادر به مهاجرت به شهرهای بزرگ و یافتن شغل‌هایی با دستمزدهای بیشتر، به سبب صنعتی سازی، بودند. این امر منجر به خلق یک طبقه متوسط بزرگ‌تر با توانایی و اشتیاق برای خرید جدیدترین کالاها شد. کالاهای چینی نمایانگر طبقه اجتماعی مردم بودند و در میان طبقه متوسط جدید هواداران فراوانی داشتند.
بااین‌حال، درحالی‌که لندنی‌ها خواهان کالاهای چینی بودند، لزوما تمایلی نداشتند تا زمان زیادی از وقت خود را در محله چینی‌ها سپری کنند.
در اواسط قرن نوزدهم، تنش‌های تجاری میان چین و بریتانیا منجر به پدید آمدن جنگ‌های تریاک شد. با بالا گرفتن تنش‌ها میان دو کشور، سطح بالایی از بیزاری نسبت به جمعیت چینی‌های لندن شکل گرفت.
امروزه محله چینی‌ها تصویری از کوفته‌برنجی‌های چینی و اردک‌های سرخ‌شده در پشت ویترین مغازه‌های خیابان جرارد را به نمایش می‌گذارد؛ اما در قرن نوزدهم، محله چینی‌ها رنگ و بویی کاملا متفاوت داشت. روزنامه‌های لندنی به مردم در مورد طعمه شدن در قمارخانه‌ها و شیره‌کش خانه‌های محله چینی‌ها هشدار می‌دادند.
ترس و وحشت در اطراف محله چینی‌ها به‌قدری شایع بود که آرتور وارد، نویسنده انگلیسی، از آن برای خلق شخصیت اهریمنی دکتر فو مانچو در کتاب خود الهام گرفت. این شخصیت دست به ترورهای گسترده از طریق مجموعه‌ای از طرح‌های جنایت‌آمیز زده و مقامات انگلیسی سعی در خنثی کردن نقشه‌های او داشتند.
شخصیت فو مانچو تجسم «مخاطرات زردرنگ» است که محله چینی‌های لایم‌هاوس در اواسط قرن بیستم را برای لندنی‌ها به تصویر می‌کشد.
این تصور غالب به‌قدری ادامه‌دار شد که داستان‌های فو مانچو به شکل فیلم‌های تلویزیونی درآمد. اولین فیلم فو مانچو در سال ۱۹۲۹ ساخته شد و روند ساخت فیلم‌ها تا اواخر دهه ۶۰ ادامه داشت. این شخصیت به‌طور ویژه با بازیگران غیر چینی به تصویر کشیده می‌شد.
وقتی‌که شرق لندن در خلال جنگ جهانی دوم بمباران شد، محله چینی‌های لایم‌هاوس به تلی از خاکستر تبدیل گشت و به نظر نمی‌رسد که دوباره احیا شود. بخشی از آن به این خاطر بود که آبراه‌های منطقه داکلند، که لایم‌هاوس در آنجا واقع بود، برای مدیریت کشتی‌های کانتینر بر در زمانی که صنعت حمل‌ونقل به سیستم کانتینری تغییر وضعیت داده بود، مجهز نبودند. این بنادر بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ تماما تعطیل شدند و نرخ فقر و بیکاری منطقه به‌شدت بالا رفت.
خبر خوب برای جمعیت چینی‌های لندن این بود که ذائقه مردم بریتانیا به غذاهای چینی نظیر مارماهی عادت کرده بود. رستوران‌های چینی شروع به فعالیت در محله جدید چینی‌ها در خیابان جرارد کردند و غذای چینی به یک گزینه محبوب در فرهنگ اجتماعی بریتانیا تبدیل شد.
در طول زمان، رستوران‌هایی چون وُونگ کِی طرفداران پر و پا قرصی را برای خود پیدا کردند و مردم برای امتحان خوراکی‌های لذیذ چینی به خیابان جرارد، درست در مرکز لندن، سرازیر شدند. حالا می‌توان گفت که این خیابان به بخش شناخته‌شده‌ای از فرهنگ پایتخت تبدیل شده است.
محله کنونی چینی‌ها همچنان مقصد جذابی برای امتحان خوراکی‌های مختلف است. با کمبود سرآشپز در این محله، برخی از رستوران‌داران نگران این موضوع هستند که نتوانند سرآشپزهای جدیدی را برای حفظ این میراث خوراکی پیدا کنند.
درحالی‌که وزارت کشور بریتانیا ترجیح می‌دهد تا رستوران‌داران از سرآشپزان انگلیسی استفاده کنند، صاحبان کسب‌وکارها نگران این موضوع هستند که نتوانند سرآشپزانی را بیابند که قادر به تهیه غذای چینی باشند. در حال حاضر مهم‌ترین نگرانی آن‌ها این است که استخدام سرآشپزان بریتانیایی و یادگیری مهارت‌های ضروری از سوی آن‌ها برای تهیه یک غذای اصیل چینی بسیار زمان‌بر است. مشکلی که جامعه بنگلادشی‌ها در خیابان بریکلین با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. غذاهای این دو کشور بسیار پیچیده بوده و کسب مهارت در تهیه آن‌ها سال‌های زیادی زمان می‌برد.
وضع قوانین خلق‌الساعه از سوی مقامات دولتی تهدیدی دائمی برای آینده محله چینی‌ها در لندن است. بااین‌حال، چیزی که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد، نقش منحصربه‌فرد این محله در هویت شهر است. تصور شهر لندن بدون محله چینی‌های آن غیرممکن است.
