راه‌های پرپیچ‌وخم گسترده در تایلند همچنان گردشگران اندکی را به خود می‌بیند. دلیل این امر تمایل اکثر گردشگران به سفر به نقاط شناخته‌شده این کشور است؛ اما فلایتیو قصد دارد تا این بار به‌جای رفتن به مقاصد شاخص و شناخته‌شده تایلند، سری به مسیرهای ناشناخته در این کشور بزند. با ما همراه باشید.
برای خرید بلیط هواپیمای تایلند به فلایتیو مراجعه کنید.
چهره‌ای دیگر از بانکوک
شهر بانکوک همیشه پر از ترافیک و سروصدا است. چه کسی فکر می‌کند که می‌توان با سفر در مسیر یک رودخانه به منطقه‌ای ساکت و آرام رفت؟
بانگ کراچائو یک منطقه کوچک حفاظت‌شده است که در بخش نعلی شکل رودخانه چائو فرایا ایجاد شده و در اختیار کشاورزان مزارع نارگیل و انبه قرار گرفته است. این ناحیه تصویری از گذشته بانکوک قبل از رونق امروزی را به ما نشان می‌دهد. اگر علاقه‌مند به ماجراجویی هستید، در این ناحیه دوچرخه اجاره کرده و با یک تور یک‌روزه به گردش بپردازید. می‌توان در خانه‌های درختی بانکوک در این منطقه اقامت کرد یا به میهمان سراهای سنتی شهر رفت.
درحالی‌که بانگ کراچائو خیال شما را برمی‌انگیزد، تونبوری در کرانه غربی چائو فرایا احساسات شما را درگیر می‌کند. جامعه‌ای از هنرمندان در «بان سیلاپین»، یک خانه از جنس درخت ساج، نیز در کنار یک سازه قدیمی‌تر واقع شده و قدمت آن به دوران آیوتایا بازمی‌گردد. در داخل خانه کافه‌ای وجود دارد که توسط یک هنرمند اداره می‌شود. در این کافه نمایشگاه‌های عروسکی و اجراهای محلی انجام می‌شود.
دیدار از این ناحیه از طریق قایق در کانال‌ها و دوچرخه آسان است. اگر دوست دارید تا بیشتر در زیبایی این منطقه غرق شوید مدت طولانی‌تری را در اقامتگاه ساحلی بانگ لوانگ در کنار کانال بگذرانید.
سپس عازم ایستگاه راه‌آهن وُنگویان‌یای شده و با یک قطار محلی به ساموت ساخون بروید. پس از آنجا با یک قایق از رودخانه تاچین برای رفتن به ایستگاه بعدی راه‌آهن بان‌لائم عبور کنید. این مسیر شما را به بازار افسانه‌ای مائه خلونگ می‌برد.
سوار بر یک توک توک (گاری‌های موتوردار) شده و به آمفاوا بروید. این منطقه به خاطر خانه‌های چوبی و مراسم سنتی خود در آخر هفته‌ها شهرت دارد. باغ‌های میوه در این ناحیه وجود داشته و بازار شناور تاخا نیز باید در فهرست مکان‌های مورد بازدید شما قرار بگیرد.
جاده‌ای به‌سوی برمه
تنها با چند ساعت رانندگی در غرب پایتخت تایلند می‌توان به کانچانبوری رسید. این منطقه به نام راه‌آهن مرگ و گذرگاه آتش جهنم شهرت دارد. در حدود ۱۵ هزار نیروی متفقین و ۹۰ هزار سرباز آسیایی در هنگام ساخت این راه‌آهن شوم در خلال جنگ جهانی دوم کشته شدند. قبرستان‌ها و موزه‌هایی به یاد این افراد وجود دارد و مردم می‌توانند از گذرگاه آتش جهنم دیدن کنند.
در جایی دیگر از این منطقه می‌توان به سراغ زیبایی‌های خارجی رفت. قدرت پاهای خود را با بالا رفتن از آبشارهای پارک ملی اِراوان امتحان کنید و لذت قایق‌سواری در رودخانه کوای را از دست ندهید. اگر تمایلی به این فعالیت‌ها ندارید، به سراغ کلاس‌های آشپزی برای یادگیری غذاهای محلی بروید.
در ۲۰۰ کیلومتری شمال غرب کانچانبوری شهر سانگخلابوری قرار دارد. این شهر که در کنار دریاچه واقع شده تقریبا جدید بوده و در محوطه شهر مون (منطقه‌ای که اساسا در اختیار اقلیتی برمه‌ای است) ساخته شده است. شهر قبلی در اوایل دهه ۱۹۸۰ بر اثر طوفان تخریب شد و دریاچه واجیرالونگکورن پدید آمد. در ماه‌های مارس تا مه و زمانی که آب دریاچه به‌اندازه کافی پایین است، می‌توان سوار بر قایق شده و به تماشای بقایایی از معبد قدیمی رفت و در میان خرابه‌ها پیاده‌روی کرد. سقف معبد از بین رفته است، اما می‌توان فرهنگ و معماری بودائی را در دیوارهای آن مشاهده کرد.
جامعه بزرگ شهر مون حالا دور از آب سکنی گزیده‌اند و در نزدیکی مرز برمه زندگی می‌کنند. می‌توان با عبور از پلی چوبی به طول ۴۰۰ متر به دیدار وات وانگ ویوکارام و بوداکایا چدی رفت. بوداکایا چدی نسخه مشابه معبد بودائی ماهابودی در هند است.
غرب وحشی
مجسمه‌های تخریب‌شده بودائی با گلسنگ‌ها و کمربندهایی طلایی تزئین شده و در جنگل‌هایی در شهر کامفائنگ‌فت واقع شده‌اند. این جنگل زمانی مقری کلیدی برای دفاع از امپراتوری سوخوتای بود (سال‌های ۱۲۳۸ تا ۱۴۳۸). این شهر در قرن هجدهم توسط غارتگران برمه‌ای ویران شد و چیزی که امروز از آن باقی مانده دو پارک تاریخی و کم گردشگر است.
می‌توان در اقامتگاه خانوادگی Three J Guesthouse استراحت کرد و با کمک خدمه به یک دیدار چند روزه از پارک ملی خلونگ لان همراه با چادر زدن در آنجا رفت. می‌توان در اینجا به پیاده‌روی، شنا در حوضچه‌های زیر آبشارها، یادگیری ابریشم‌بافی در روستای کارن و استراحت در کنار آتش عصرگاهی اردوگاه پارک ملی پرداخت.
اومفانگ را نیز می‌توان یکی از خلوت‌ترین شهرهای تایلند نامید که در ابتدای جنگل‌های سرسبز اومفانگ قرار گرفته است. آبشار تی لور سو در این منطقه از ارتفاع ۲۰۰ متری به پایین می‌ریزد و عرض آن در فصول بارانی به ۴۰۰ متر می‌رسد. قایق‌سواری در این منطقه بسیار جذاب است. می‌توان از کنار کشتی‌ها عبور کرد و با طی کردن مسیری جذاب به طول نیم کیلومتر به زیر آبشارها رفت و آماده گرفتن دوش شد.
به درون جنگل بروید
سفر به پارک ملی خائو یای از شهر بانکوک تقریبا یک نصف روز زمان می‌برد. این پارک خانه بیش از ۴۰ آبشار، ۱۱۲ گونه پستاندار و ۴۰۰ نوع پرنده است. پستانداران بزرگ‌تر آهو و فیل‌های وحشی آسیایی هستند، اما به باور مردم ببرها نیز در این پارک زندگی می‌کنند. تعدادی کمپ و خانه‌های ییلاقی در این منطقه وجود دارد، هرچند اقامتگاه‌های بیرون از پارک نیز فراوان هستند.
در این پارک به‌طرف شرق پیش رفته و راه خود را به سمت نانگ رونگ ادامه دهید. می‌توان در این ناحیه از یک کوه آتش‌فشانی خاموش به ارتفاع ۴۰۲ متر بالا رفت و از بقایای حیرت‌انگیز امپراتوری خمرها در تایلند دیدن کرد. معبد پراسات فانوم رونگ بین قرن‌های دهم تا دوازدهم و زمانی ساخته شده است که اینجا بخشی از امپراتوری بزرگ‌تر خمر بود. این معبد به یاد خدای هندو، شیوا، ساخته شده و تیرهای سردر و حکاکی‌های آن بیش از هزار سال قدمت دارند.
به‌طرف بوریرام حرکت کرده و با یک قطار به ابون راتچاتانی در مرز لائوس و کامبوج بروید. شهر سلطنتی لوتوس برای سالیان دراز به‌عنوان یک ملغمه فرهنگی شناخته می‌شود. می‌توان در اینجا مشاهده کرد که مردم لائوس با لهجه تایلندی صحبت می‌کنند.
این شهر به خاطر سالادهای تند و خوراکی‌های خوشمزه خود شهرت دارد و همچنین دارای معابد شگفت‌انگیزی است، هرچند باید کمی بیشتر خطر کرد و به بیرون از شهر برای مشاهده «وات‌نانگ‌پاپونگ» و «وات‌پانانچات» رفت. این معابد جنگلی زیبا عمدتا به‌عنوان محلی برای مراقبه و عبادت شناخته می‌شوند و آرامش آن‌ها بی‌مانند است.
سواحل جنوبی بکر
بر روی ماسه‌های خانوم و سیچون در سرزمین اصلی تایلند نشسته و از تماشای قایق‌های در حال رفت‌وآمد با گردشگران به جزایر مشهورتر در خلیج لذت ببرید. درحالی‌که نمی‌توان آب‌های فوق‌العاده شفاف را در جزایر این منطقه پیدا کرد، اما می‌توان به کاوش یک ناحیه آرام و دنج برای استراحت رفت. در روزهای وسط هفته به اینجا آمده و مشاهده کنید که شما تنها افراد خارجی حاضر در این سواحل هستید. گشت‌وگذار چندروزه در این منطقه شما را به آبشارها و مناظر خارق‌العاده می‌رساند.
به‌طرف جنوب و شهر کم گردشگر ناخون سی تامارات بروید. می‌توان در یک پیاده‌روی فرهنگی در امتداد خیابان راجام‌نرن شرکت کرد. این مسیر شما را به‌طرف خانه‌های جنگلی قدیمی و ساختمان‌های تاریخی می‌کشاند. خانه سوکارت سابسین، میزبان یکی از بزرگ‌ترین مجموعه از عروسک‌های سایه‌ای است (عروسک‌هایی که از آن‌ها در نمایش‌هایی استفاده می‌کنند که سایه آن‌ها بر روی دیوار نمایش داده می‌شود).
ناخون سی تامارات به خاطر نودل‌های تازه برنجی خود همراه با کاری تایلندی، سبزیجات تازه و یک تخم‌مرغ نیز شهرت دارد. این خوراکی را در خیابان یا یک رستوران امتحان کنید.
درست در ۲۵ کیلومتری غرب ناخون سی تامارات و در دامنه کوه خائو لوانگ، «بان‌خیری‌وانگ» قرار دارد. اینجا یک مرکز تجاری دوست دار محیط‌زیست است که به یکی از بهترین نمونه‌های تایلندی از گردشگری مبتنی بر زندگی گروهی تبدیل شده است. بهترین راه برای تجربه لذت در این ناحیه رفتن به سراغ اقامتگاه‌های روستایی است. در صورت داشتن زمان کافی برای سفر، همراه با راهنماهای محلی به یک کوه‌پیمایی سه‌روزه از قله خائو لوانگ بروید. اگر زمان کافی ندارید، یک تیوب اجاره کرده و به آب‌های رودخانه‌های همان حوالی بزنید.
پیش به‌سوی جزیره‌ای در جنوب غرب
دسترسی به جزیره کو لیبونگ از سرزمین اصلی تایلند با قایق امکان‌پذیر است، اما این مقصد کمی نامعلوم بوده و گنگ است. درحالی‌که ماسه‌های ریز برنزه در ساحل هاد لانگ کائو کاملا بکر هستند، می‌توان آن‌ها را بهترین در سواحل اندامن نیز دانست؛ اما چیزی که شما را به آمدن به این جزیره ناشناخته ترغیب می‌کند، مناظر جذاب روی آب نیست، بلکه جاذبه‌های زیر آب است.
بیش از ۱۰۰ دُگونگ (نوعی پستاندار دریایی با جثه متوسط) از علف‌های دریایی از خانواده مانگروها در ساحل شرقی این جزیره تغذیه می‌کنند. این بخش از جزیره یک منطقه حفاظت‌شده است. برای تماشای این جانوران با گروه LifeLong Learning Foundation همراه شده و با استفاده از قایق‌های پارویی به این منطقه بروید. در هنگام شب به‌جای اقامت در خانه‌های ییلاقی نزدیک ساحل، به سراغ روستای ساحلی باتو بیوت رفته و زندگی سنتی در کنار یک قوم مسلمان ماهیگیر را تجربه کنید.
قایق‌ها به مقصد «کو بولون لائه» از لنگرگاهی در «پاک‌بارا» حرکت کرده و به سرزمین اصلی بازمی‌گردند. اکثر مردم دوست دارند تا به جزیره مشهورتر «کو لیپ» سفر کنند. کو لیپ محلی مناسب برای فرار از شلوغی است. درواقع این جزیره با دیگر جزایر تایلند تفاوت چشمگیری داشته و به نمونه‌ای از گردشگری بی‌خطر برای محیط‌زیست تبدیل شده است. در اینجا می‌توان شاهد استفاده از پنل‌های خورشیدی برای تامین انرژی پاک در زمین‌های پشت ساحل و خلیج‌ها بود. عمدتا از این پنل‌ها برای تامین برق در هنگام شب استفاده می‌شود. قدم زدن در سواحل این جزیره تجربه‌ای آرام و ساکت را به شما می‌دهد. تجربه‌ای که ارزش آمدن و مشاهده روی دیگر تایلند را دارد.
برای بسیاری از گردشگران «کو تاروتائو» چیزی فراتر از یک وقفه در مسیر سفر به کو لیپ است. جزیره‌ای که تاریخی شگرف دارد. این جزیره که در گذشته محلی برای نگهداری زندانیان سیاسی نظیر پسر پادشاه تایلند بود؛ اما مردم جزیره پس از قطع محموله‌های غذایی به این منطقه دست به دزدی از کشتی‌ها زدند. امروزه بقایای اندکی از وسایل دزدان دریایی در پناهگاه‌های این جزیره به چشم می‌خورد.
