همانطور که فِدِریکو فِلینی یکی از کارگردانان بزرگ ایتالیا می‌گوید، رُم خود فرهنگ است. منزلگاه گلچینی از قدیمی‌ترین خیابان‌های اروپا و البته “چینه‌چیتا” استودیوی بزرگ فیلمسازی ایتالیا. شهر رُم یک قالب رومانتیک بی‌نقص برای درخشش در پرده نقره‌ای سینماست. برای شما لیستی از ده فیلمی را انتخاب کرده‌ایم که با دیدن آنها عاشق یکی از زیباترین شهرهای جهان خواهید شد.
برای خرید بلیط هواپیما رم و رزرو هتل رم به فلایتیو مراجعه کنید.
رُم، شهر بی‌دفاع | 1945
در طول تاریخ وسیع و هیجان‌انگیز رُم، این شهر همواره سهم عادلانه‌ای نیز از خشونت داشته است. چیزی که به شکلی بی‌رحمانه در فیلم روبِرتو روسِلینی نمایش داده شده است. “رُم، شهر بی‌دفاع” اولین فیلم ایتالیایی است که جایزه بزرگ جشنواره فیلم کَن را دریافت کرده است. روسِلینی در این فیلم، رُم تصرف شده در جنگ جهانی دوم و تاثیر این فاجعه بر میراث شهر را به تصویر کشیده است. این تاثیر زمانی به شدت نمایان می‌شود که صحنه‌ی اعدام یک کشیش را در کنار تصویری از کلیسای تاریخی سَن پیترو می‌بینیم. ساختمان‌های برجسته‌ی رُم تضادی مشخص و گیرا در مقابل واقعیت‌های ترسناک معاصر ایجاد می‌کنند. هرچند که نمایش بخشی از دوران سیاه ایتالیا در یک فیلم کار بسیار دشواری بوده اما تلاش روسِلینی و همکارانش ارزشش را داشته است.
دزدان دوچرخه | 1948
پس از جنگ جهانی دوم و سرنگونی رژیم فاشیستی موسِلینی، کارگردانان ایتالیا از موضوعات سیاست و قدرت و فانتزی‌های تاریخی دور شدند. این نگاه نئورئالیستی در فیلم دزدان دوچرخه نقدهای مثبت و ستایش‌های بسیاری را به دنبال داشت. یک درام بسیار جذاب و گیرا که بطور مشخصی از تاریخ و مذهب که خصیصه‌های غیر قابل انکار رُم در قرون وسطی هستند دوری جسته است. در این فیلم، شهر برای خودش شخصیت پیدا کرده و نقش ایفا می‌کند. کارگردان فیلم “ویتوریو دِ سیکا” طوری نماها را انتخاب کرده که شخصیت‌های فیلم همواره در سایه و پناه ساختمان‌های تاریخی اطراف خود ظاهر شده و نقش‌آفرینی می‌کنند.
تعطیلات رمی | 1953
این فیلم برای بسیاری به عنوان مرجع و استاندارد فیلم‌های ساخته شده در رُم محسوب می‌شود. تعطیلات رومی تنها یکی از چندین و چند فیلمی است که در جنبش “هالیوود در تایبِر” ساخته شده است. این جنبش پس از ساخت فیلم موفق “کجا می‌روی؟” در سال 1951 آغاز شد و طی آن تعداد زیادی از فیلمسازان هالیوودی به استفاده از امکانات فراوان و در عین حال ارزان شهر رُم و شهرک‌های سینمایی ایتالیا و فیلمسازی در این شهرها روی آوردند.
با توجه به نقش‌آفرینی “آردی هِپبُرن” و “گریگوری پِک” این فیلم به عنوان یک اثر کلاسیک شناخته می‌شود. یکی از بخش‌های مهم فیلم، سکانسی است که در کنار مجسمه‌ی “بوکا دِلا وِریتا” یا دهان حقیقت در کلیسای “سانتا ماریا این کاسمِدین” فیلمبرداری شده و تصاویری زیبا و بی‌انتها از رُم را نمایش می‌دهد.
شب‌های کابیریا | 1957
اثری از فِدِریکو فِلینی کارگردان بزرگ ایتالیایی. شب‌های کابیریا نگاهی پایین به بالا به رُم دارد. فیلم ماجرای زن بدکاره‌ای به نام کابیریا را تعریف می‌کند که در شب‌های تاریک شهر به دنبال عشق واقعی می‌گردد.
فِلینی در رُمی که تصویر می‌کند کمتر به مناظر زیبا پرداخته و بیشتر از ترکیبات و تغییرات بهره برده است. آن‌چنان که گاهی هر شخصیت در سکانس‌هایی مختص به خود ظاهر می‌شود. شب‌های کابیریا فیلمی عمیق و پر از غافل‌گیری است که هرگز خسته‌کننده نمی‌شود. این اثر در میان آثار فِلینی کمتر شناخته شده است اما در عین حال یکی از انتقادی‌ترین و زیباترین فیلم‌های اوست.
زندگی شیرین | 1960
احتمالاً بهترین فیلمی که در رُم ساخته شده و شاهکار فِلینی است. جست و جویی سه ساعته در مورد اینکه یک زندگی شیرین دقیقاً چطور می‌تواند باشد. با معرفی شخصیت بسیار تاثیرگذار “پاپارازو” فیلم باعث ظهور سبک پیکرنگاری جدیدی می‌شود. پاپارازو در صحنه‌‌ِی “آبنمای ترِوی” برای اولین بار ظاهر می‌شود. جایی که “آنیتا اِکبرگ” به ایفای نقش زنی می‌پردازد که سالهاست دیوارهای شهر را نقاشی و تزئین می‌کند. این فیلم در زمان اکران توسط گروه‌های محافظه‌کار زیادی محکوم شد اما با این حال همچنان تکان‌دهنده و قدرتمند است.
توسعه‌ی عظیم | 1963
این فیلم در اولین نگاه یک تفسیر اجتماعی و یک داستان اخلاقی بی‌پایان به نظر می‌رسد. عنوان فیلم در رابطه با جنبش بازسازی اقتصاد ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم است که در طول دهه‌های پنجاه تا هفتاد میلادی به بهبود شرایط اقتصادی این کشور کمک زیادی کرد. شخصیت اصلی فیلم یک پیمانکار صنعت ساختمان “جیووانی آلبِرتی” است که در جایگاه یک ایتالیایی واقعی در پی آن است تا یک زندگی مجلل و اشرافی فراتر از سطح اقتصادی و اجتماعی خود بسازد. این خواسته او به ضیافت‌های مجلل و هزینه‌های سنگین منتهی می‌شود. نقش آلبِرتی را “آلبِرتو سُردی” بازی می‌کند. بازیگری با سبک بازی کمدی‌های ایتالیایی که وقتی در سال دو هزار و سه میلادی از دنیا رفت برای مراسم عزای او بیش از دویست و پنجاه هزار نفر به مدت سه روز در مرکز رُم جمع شده و عزاداری کردند.
دختری که زیاد می‌دانست | 1963
این اثر به عنوان اولین فیلم “جالو” در سینمای ایتالیا به حساب می‌آید. گونه‌ای از آثار ترسناک ادبی یا سینمایی ایتالیا که معمولاً در آنها زن زیبایی ربوده می‌شود. “دختری که زیاد می‌دانست” مانند فیلم “حالا نگاه نکن” اثر نیکُلاس روگ، نمایش دهنده همان ترس از فضای محبوس و بسته است. البته در رُم و نه مانند آن یکی در ونیز. این اثر سینمایی، دخمه‌ای تاریک و هولناک از بیماری‌های روانی و ترس و خطر است. پر از وقایعی که هم‌پیمان می‌شوند تا گردشگر آمریکایی “نورا دِیویس” را با خطر مواجه کنند. صحنه‌های مهم این فیلم در کنار اثری تاریخی به نام “پله‌های اسپانیایی” ساخته شده است. این راه‌پله خاص و زیبا در قرن هجدهم میلادی برای تسهیل دسترسی به کلیسای “ترینیتا دِی مونتی” ساخته شد. در ادامه فیلم، شخصیت دِیویس که توسط “لِتیسیا رومِن” بازی شده، پله‌های مارپیچ و کور زندگی خود را با کمترین امید به رهایی و به سمت سیاهی پایین می‌رود.
شکم یک معمار | 1987
اگر معماری رومی آن چیزی است که در این مطلب به دنبالش هستید باید گفت که این تلاش متفاوت “پیتِر گرینِوِی” توانسته بهترین داشته‌های شهر رُم را به نمایش بگذارد. از مراسم آغازین مهمانی شام اعظم گرفته تا معابد باستانی و پانتِئون. این فیلم باعث تولد حس جستجوگری در شما خواهد شد. البته کارگردان تصاویر را در خدمت ساختار روایت فیلم قرار داده است. اما این مسئله تاثیر چندانی بر ارزش‌های این اثر نداشته است.
آقای ریپلِی بااستعداد | 1999
فیلم اولین اقتباس از رمان “پاتریشیا های‌اِسمیت” نیست اما این اثر که “آنتونی مینگِلا” ساخته احتمالاً واقع‌گرایانه‌ترین نگاه را به حال رو به وخامت رُم دارد. “مَت دِیمون” هرچند بازی خوبی ارائه داده و شخصیت سرسری و کمی تا قسمتی جامعه شناسانه‌ی آقای ریپلِی را خوب درآورده اما این شهر رُم است که نقش اصلی را ایفا می‌کند. آنتونی مینگِلا کارگردان فیلم با تصاویری که از اسکوتِر‌سوارها در خیابان‌های باریک ثبت کرده و صحنه‌هایی که از باشگاه‌های جَز نمایش داده، پرتره‌ای کامل از تجربهی زندگی آشکار و پنهان در این شهر زیبای تاریخی ارائه کرده است.
زیباییِ بزرگ | 2013
همانند فِدِریکو فِلینی، “پائولو سورِنتینو” کارگردان این فیلم نیز رُم را از دریچه لنز یک خارجی نمایش می‌دهد چرا که او اهل شهر ناپل است. این غریبه بودن کمک کرده تا کارگردان تصویری زیبا اما بیش از حد قائل به سَبک و استایل را از رُم ارائه نماید که نهایتاً کیفیتی بسیار واقعی به فیلم بخشیده است. ارائه تصویری هنرمندانه از ایتالیای سرخوش و خودخواه سیلویو بِرلوسکونی، فیلم را به سرعت در سرزمین خودش به اثری کلاسیک تبدیل می‌کند. این شهرت تا آنجا پیش می‌رود که یک برنامه گردشگری برای بازدید توریست‌ها از مکان‌های ساخت فیلم تعریف می‌شود. اگرچه فیلم در به تصویر کشیدن معماری درخشان رومی بسیار موفق بوده اما وجه قابل توجه آن را می‌توان در نمایش هنرهای غیرمعمول در پارک‌ها و مهمانی‌های شبانه یافت. این اثر دیدنی که جدیدترین فیلم ساخته شده در تاریخ طولانی سینمای رُم محسوب می‌شود در سال دو هزار و سیزده میلادی برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی شد.
