یکی از چشم‌اندازهای مشهور ترکیه که در تمامی پوسترها و بروشورهای گردشگری این کشور دیده می‌شود پاموکاله نام دارد. این شهر که دارای طبیعتی فراواقعی است، نباید از دید گردشگران ترکیه مخفی بماند. حوضچه‌های آب از جنس تراورتن (آهک سفید)، کوه‌های بکر و مزارع سرسبز پاموکاله را به منطقه‌ای ایده آل برای عکاسی تبدیل کرده است. می‌توان با یک تیر دو نشان زد و در حین دیدار از پاموکاله به سراغ بقایایی از یک اسپای رومی در شهر باستانی هیراپولیس با چشمه‌های آب گرم مشهور آن رفت. اینجا مکانی است که می‌توان به‌مانند رومیان باستان در حمام‌های قدیمی غوطه‌ور شد و از درد و امراض بدن کاست. فلایتیو به سراغ شماری از جاذبه‌های پاموکاله رفته است. خواندن این مطلب را از دست ندهید.
برای خرید بلیط ارزان هواپیما به فلایتیو مراجعه کنید.
حوضچه‌های تراورتن
این صخره سفیدرنگ آهکی در پاموکاله از رسوبات آهکی چشمه‌های آب گرم منطقه حاصل شده است. به همان شکل که استالاکتیتها در غارهای آهکی شکل میگیرند، رسوبات آهکی نیز بر روی هم انباشته شده و به‌تدریج موجب خلق این حوضچه‌های پلکانی می‌شوند. پاموکاله به معنی «قلعه پنبه‌ای» است و رنگ سفید کورکننده این حوضچه‌ها شبیه به یک قلعه طبیعی از جنس پنبه است. بهترین راه برای تماشای این پدیده طبیعی پیاده‌روی از ابتدای این کوه آهکی به طرف صخره است. این حوضچه‌ها در سطوح بالاتر دارای آب بیشتری بوده و افراد می‌توانند در آن‌ها بنشینند.
بقایای شهر هیراپولیس (Hierapolis)
هیراپولیس که اولین بار توسط شاه اومِنِس دوم (Eumenes) در سال ۱۹۰ پیش از میلاد ساخته شد در اصل یک شهر نظامی بود. این شهر بر اثر زمین‌لرزه سال ۶۰ میلادی به‌طور کامل ویران شد و پس از بازسازیِ هیراپولیس بود که دوران شکوه آن آغاز گشت. هیراپولیس در طول قرون دوم و سوم میلادی در بهترین حالت خود قرار داشت و با داشتن چشم‌های آب گرم طبیعی به یک مرکز آب‌تنی مهم تبدیل شد. بقایای یک خیابان با ستون‌های متعدد در موازات حوضچه‌های پلکانی به طول یک کیلومتر از نکروپولیس در شمال به طرف کلیسای بیزانتین در جنوب این شهر به چشم می‌خورد. اگر از کلیسا به طرف مسیر شرقی حرکت کنید به معبد آپولو و غار مشهور در زیر آن با نام پلوتونیوم می‌رسید. راهبان در این مکان با الهه خود مشورت می‌کردند و پرندگان و حیوانات کوچک را به‌منظور قربانی کردن به اینجا می‌آوردند. امروزه آثار چندانی از این محوطه باقی نمانده است.
آمفی‌تئاتر هیراپولیس
در بالای خرابه‌های شهر هیراپولیس یک آمفی‌تئاتر بزرگ واقع شده است که نمای آن بیش از ۱۰۰ متر طول داشته و با ۲۶ ستون در میان دو کوه قرار دارد. این آمفی‌تئاتر که در دوران حکمرانی امپراتوران هادریان (Hadrian) و سپتیمیوس سوروس (Septimius Severus) ساخته شده، به‌خوبی سالم باقی مانده است. جزئیات در آمفی‌تئاتر هیراپولیس کاملا حفظ شده و جایگاه میهمانان ویژه و برخی از الواح در این محوطه همچنان سالم هستند. تماشای آمفی‌تئاتر از بالای تپه‌ها جلوه ویژه‌ای دارد.
استخر قدیمی پاموکاله
اگر به دنبال حضور در یک حوضچه آب گرم به‌مانند رومیان باستان هستید، پس بهتر است تا دیگر دست از جست‌وجو بردارید. استخر قدیمی پاموکاله (در مجاورت معبد آپولو) به شما امکان یک غوطه‌ور شدن در یک چشمه آب گرم طبیعی با آبی با دمای ۳۶ درجه سانتی‌گراد را می‌دهد. احتمالا این جذاب‌ترین تجربه شما از بودن در یک چشمه آب گرم در تمام عمرتان باشد، زیرا به هنگام غوطه‌ور شدن در استخر با ستون‌های نیمه فرو رفته در آب و تخته‌سنگ‌های مرمری پراکنده در داخل آب روبرو خواهید شد.
موزه هیراپولیس
این موزه کوچک اما زیبا وقف هیراپولیس شده و در داخل یک حمام قدیمی متعلق به دوران روم باستان قرار دارد. دیدار از این موزه به شما در درک بهتر زندگی در دوران باستان کمک می‌کند. نمایشگاه‌های این موزه برخی از آثار هنری زیبا و میراث فرهنگی آن دوران را به نمایش می‌گذارند و شما را با برخی از یافته‌های محوطه هیراپولیس نظیر تابوت‌های سنگی، سنگ‌نبشته‌ها و مجسمه‌ها آشنا می‌کنند. این موزه همچنین دارای یک مجموعه بی‌نظیر از مجسمه‌های محوطه باستان‌شناسی افرودیسیاس است.
قلعه پاموکاله
پاموکاله (قلعه پنبه‌ای) اصالتا تنها نام این قلعه متعلق به قرن یازدهم یا دوازدهم است که درست در مجاورت جاده منتهی به پاموکاله و فلات هیراپولیس قرار دارد. اکثر توریست‌ها به خود زحمت آمدن به اینجا را نمی‌دهند، پس بهتر است تا شما از این موقعیت استفاده کرده و به‌صورت انفرادی به این منطقه سفر کنید. اگر به اینجا آمدید، پاداش شما تماشای حوضچه‌های آهکی زیبا از داخل خرابه‌های قلعه است. غروب آفتاب بهترین زمان برای آمدن به اینجاست، زیرا تغییر رنگ نور آفتاب موجب درخشندگی حوضچه‌های آهکی می‌شود.
لائودیکیا (Laodikeia)
منطقه زیبای لائودیکیا زمانی خانه مارکوس تولیوس سیسِرو (نویسنده و سیاستمدار رومی) بود. این مرکز تجاری در دوران روم باستان یک شهر پررونق برای صنعت گران، طبیبان و تجار محسوب می‌شد. با تولد مسیحیت و کنار رفتن دیگر مذاهب، جمعیت زیادی از مسیحیان و یهودی‌ها ساکن لائودیکیا شدند. بقایای این شهر، هرچند به‌صورت پراکنده، بسیار زیبا و دیدنی بوده و ترکیبی چشم‌نواز از بقایای معابد و آمفی‌تئاترهای متعلق به اوایل دوران حکومت رومیان تا دوران مسیحیت در اوایل عصر روم شرقی را به نمایش می‌گذارند. افراد کمتری به این منطقه از پاموکاله می‌آیند، درنتیجه اگر دیدار از لائودیکیا را در برنامه سفر خود بگنجانید، احتمالا تا انتهای مسیر در این محوطه تنها باشید.
افرودیسیاس
تحقیقات مدرن موجب تحول افرودیسیاس از یک مکان کمتر شناخته‌شده به یکی از محوطه‌های تاریخی و مهم ترکیه شده است. یافته‌های دوران مس‌سنگی (Chalcolithic) در این محوطه نشان می‌دهد که افرودیسیاس در هزاره چهارم پیش از میلاد بنا شده و یافته‌های سفالی متعلق به اوایل عصر برنز به ما می‌گوید که افرودیسیاس در دوران هیتیان (Hittite) یک مرکز تجاری آشوری بوده است. عصر طلایی این منطقه در دوران هلنیستیک و روم باستان بوده که جایگاه مقدس آن‌ها به مرکز گسترده‌ای از فرقه افرودیت تبدیل می‌شود. این شهر همچنین بعدها به خاطر مدارس خود در رشته‌های پیکره‌تراشی، پزشکی و فلسفه به شهرت می‌رسد. معبد افرودیت در سال صد میلادی ساخته شده و دارای ۱۴ ستون است. رومی‌های شرقی در قرن پنجم این معبد را به یک کلیسای سه ردیفه تبدیل کردند. در شمال این معبد استادیومی بزرگ و کاملا سالم با گنجایش ۳۰ هزار نفر قرار دارد. در جنوب معبد نیز مجلس واقع شده که با مجسمه و حکاکی‌های زیبا تزئین شده است. ساختمان این مجلس به‌خوبی حفظ شده است.
کاروانسراهای اطراف پاموکاله
کاروانسراها در جای‌جای پاموکاله به چشم می‌خورند و نمایانگر روزهایی هستند که این شهر بخشی از یک جاده مهم تجاری در آناتولی مرکزی بود. در جاده‌ای از دنیزلی به طرف دینار یک کاروانسرای سلجوقی با نام آخان قرار دارد که در سال ۱۲۵۳ میلادی توسط امیر قره سنقر ساخته شده است. نمای شرقی این کاروانسرا از جنس مرمر است و یک حیاط و یک اتاق زمستانی دارد. در نزدیکی شهر چارداک (در ۵۵ کیلومتری شرق دنیزلی) کاروانسرای چارداخانی قرار دارد. این کاروانسرای سلجوقی دارای دو برج بزرگ و یک لوح سنگی همراه با دو شیر در بالا درب ورودی است. این کاروانسرا در سال ۱۲۳۰ میلادی توسط ژنرال رشیدالدین ایاز ساخته شده است.
چیوریل (Çivril)
محوطه باستان‌شناسی بیک سلطان تپسی (Beycesultan Tepesi) در ۱۰ کیلومتری جنوب شهر چیوریل، یک منطقه ماقبل تاریخی مهم است که اولین بار در دهه ۱۹۵۰ حفاری شد. تا به اینجا ۲۱ سطح تا عمق ۱۱ متری زمین و تنها متعلق به عصر حجر کشف شده است. آثار یافت شده در این منطقه متعلق به اوایل عصر برنز (سال ۱۲۵۰ قبل از میلاد) و ۴۰۰ سال بعد از آن و ابتدای دوران روم شرقی است. در سطح پنجم (سال ۱۹۰۰ قبل از میلاد) بقایایی از یک کاخ پیدا شده است و در سطوح عصر برنز نشانه‌هایی از یک مکان مقدس همراه با محل قربانگاه و پیکره‌هایی از الهه سیبل (الهه طبیعت و باروری) دیده می‌شود.
چشمه‌های آب گرم کارا حیات
این چشمه‌های آب گرم بسیار داغ (با دمایی بالاتر از ۵۵ درجه سانتی‌گراد) در صخره‌های آهکی در ۵ کیلومتری پاموکاله می‌جوشند. وجود اکسیدهای گوناگون نظیر اکسید آهن در آب موجب تغییر رنگ چشمه شده است. در زیر این چشمه‌ها یک حوضچه کوچک قرار دارد که می‌توان در آن شنا کرد. اینجا محلی مناسب برای شل کردن عضلات و استراحتی کوتاه است.
کولوسای (Colossae)
شهر کولوسای مناسب باستان‌شناسان آماتور و علاقه‌مند است. بقایای اندک تمدن فریگیه در شهر کولوسای در دره لیکوس (Lykos) در نزدیکی رود لیکوس و ۲۰ کیلومتری شرق دنیزلی قرار دارد. دوران شکوه کولوسای در عصر هلنیستیک بوده است. در زمانی که این منطقه به تصرف رومیان درآمد، کولوسای در زیر سایه شهرهای مهمی چون لائودیکیا و هیراپولیس قرار گرفت و درنهایت اعتبار و ارزش خود را از دست داد. با این وجود، نام این شهر همچنان به خاطر نامه مشهور سنت پائول به جامعه مسیحیت حفظ شده است. چیز زیادی در این محوطه یافت نمی‌شود، اما تماشای کولوسای از بالای تپه‌ها زیبا به نظر می‌رسد.
سارای کوی
شهر سارای کوی در غرب دره هیراپولیس، احتمالا همان شهر کارورا (Karura) باشد که در مرز بین فریگیه و کارا قرار دارد. شهرت این شهر به خاطر چشمه‌های آب گرم و مدارس پزشکی آن است. هروفیلوس یک پزشک بود که در قرن چهارم پیش از میلاد می‌زیست و به‌عنوان مهم‌ترین طبیب عهد عتیق پس از بقراط شناخته می‌شد. اگر یک خودرو داشته باشید، می‌توانید به‌راحتی به مناطق و جاذبه‌های سارای کوی در اطراف پاموکاله سر بزنید و در کنار آن به دیدن لائودیکیا، افرودیسیاس و کولوسای نیز بروید.
دنیزلی
همه افراد برای رسیدن به پاموکاله از دنیزلی عبور می‌کنند، اما به‌ندرت به این شهر سر می‌زنند. این شهر کاملا مدرن یک مرکز استانی بوده و در قرن چهاردهم میلادی منطقه‌ای مهم به شمار می‌آمده است. ابن‌بطوطه جهانگرد مشهور عرب این شهر را به‌عنوان یک مرکز تجاری مهم با ۷ مسجد، حمام و بازار و همچنین یک شاه‌نشین توصیف می‌کند. دنیزلی دو بار به خاطر زمین‌لرزه ویران شده است: بار اول در اوایل قرن هجدهم و بار دوم در سال ۱۸۹۹. این زمین‌لرزه‌ها هیچ بنایی با جاذبه تاریخی در شهر باقی نگذاشته‌اند. رستوران‌ها و کافه‌های خوبی در مرکز شهر وجود دارد، درنتیجه دنیزلی می‌تواند توقفگاه مناسبی در بین مسیر برای صرف نهار باشد.
